پیش‌نوشت: حوصله‌ام بیشتر از این نمی‌کشد. خوابم می‌آید! می‌خوابم؛ اگر عمری بود و مجالی شد، مطلبش را می‌نویسم. فعلا عکسش را داشته باشید که خودمان گرفته‌ایم.

پس‏نوشت: از خدا پنهان نیست،‌ از شما چه پنهان که امروز نشستم و دقیق شمردم؛ دیدم فاصله‌ی خانه‏ی ما، تا حرم حضرت معصومه سلام اللـه علیها چهار خانه و -با حساب خیابان- سه یا چهار مغازه است! صبح، رفتم روی بام؛ دیدم آن‌قدر گلدسته‌ها و گنبد نزدیکند، که انگار روی بام صحن هستم! از روی بام خانه‌ی ما، آینه‌کاری‌های ایوان اصلی، قشنگ پیداست. دیدم اصلاً فاصله‌ی ما تا حرم، از فاصله‌ی -مثلا- صحن جامع رضوی تا ضریح امام رضا علیه السلام کمتر است! هر وقت از منزل بیرون می‌آیم، به اولین کسی که سلام می‏کنم، خودِ بی‏بی است؛ و من، این را جزو بزرگترین افتخارات زندگی‏ام حساب می‏کنم.
مانده‌ام، از چه بنویسم؟ از بانویی که اگر اغلب مردم از کرامتش شنیده‌اند، من الطافش را چشیده‌ام؟! از خانمی بنویسم که در لحظه لحظه‌های زندگی‌ام نقش مستقیم داشته و بارها دستش را در زندگی‌ام دیده‌ام؟ از کسی بنویسم که در دامنش بزرگ شده‌ام؟! واقعا نوشتن در باره‌ی چون اویی، توسط چون منی توهین نیست انصافاً؟! از کسی بنویسم که یک امام معصوم می‌فرماید فدایش شوم؟!
چیزی که در این سالها، زیر سایه‏اش فهمیدم، این بود که ایشان به معنای واقعی کلمه، «کریمه‏»اند. بارها خود من در مورد مسائلی که حلش غیر ممکن بود، به ایشان پناه بردم و حل کردند. به نظرم، هرکس بگوید قضیه‌ای به صلاح من بود و از حضرت معصومه خواستم، و نگرفتم، دروغ می‌گوید! آن‌قدر لطف، و توزیع رزق در این حرم واضح است، که انسان به لکنت می‌افتد! چه بگوییم؟!

گاهی وقتی قضیه‌ی مجهولی برایم هست، یا گره‌ کوری برایم پیش می‌آید، به حرم پناه می‌برم. معمولا وقت بوسیدن در و دیوار، بعد از اذن دخول، ذکرم اولین بیت از غزل چهلم حافظ است...
المنة لله  که  در  میکده  باز  است
زان رو که مرا در بر او روی نیاز است
خم‌ها همه در جوش و خروشند زمستی
وان مِی که در آن‌جاست، حقیقت نه مَجاز است
از وی همه مستی و غرور است و تکبر
وز ما همه بیچارگی و عجز و نیاز است
رازی که بر غیر نگفتیم و نگوییم
با دوست بگوییم که او مَحرَم راز است
شرح شکن زلف خم اندر خم جانان
کوته نتوان کرد که این قصه دراز است
پی‌نوشت: اگر شخصیت فاطمه‌ی معصومه سلام اللـه علیها را خوب تدبر کرده باشی، می‌فهمی آن‌هایی که روز ولادتش را روز دختر نام گذاشته‌اند، تا چه حد به خطا رفته‌اند. جسم و جان هزاران دختر، فدای خاک پای حضرت معصومه! همان‌طور که عده‌ای، ولادت حضرت علیّ اکبر علیه السلام را خواستند به نام روز پسر بزنند. ایضا... میلیاردها پسر، فدای خاک پای حضرت علیّ اکبر!

                                                       دل  گفت   مرا  علم  لدنی  هوس  است
                                                       تعلیمم  کن  اگـر  تو  را  دست‌رس  است
                                                       گفتم  که  الـف،  گفت  دگر؟  گفتم  هیچ!
                                                       در‌ خانه ‌اگر ‌کس‌است،‌یک حرف بس‌است 
                                                                           ................  
                                                              چون که به دل مهر تو اندوختم
                                                              روز و شب از آتش غم سوختم
                                                              از  الف   قدّ   دِل  آرای  دوست
                                                              درس   ازل    تا   ابد   آموختم
                                                                          .................
                                                         نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
                                                         چه  کنم؟! حرف دگر  یاد  نداد  استادم!
1. در کلام عُرفا، وقتی مطلقاً به کلمه‌ی «الف» اشاره می‌شود، مقصود ذات حضرت حق است. از آن‌جا که الف («ا») کم‌حالت‌ و ساده‌ترین؛ و از طرفی هم شبیه‌ترین حرف به یک است، نماد وحدانیت محسوب می‌شود.  مضاف به این‌که الف، اولین حرف الفباست، و خداوند «هوالاول» و «اول الأولین» است.
گرچه بسا در جاهای دیگری، ذکر این حرف، در اشعار، می‌تواند معانی غیر از این را نیز داشته باشد که طبق قرینه‌ مشخص می‌شود. (برای اطلاعات بیشتر، ر.ک:فتوحات مکیه، ابن عربی، چاپ قاهره،1/232؛ شرح شطحیات، روزبهان بقلی،به کوشش  هانری‌کربن، چاپ‌تهران،533؛ اصطلاحات صوفیه،‌ عبدالرزاق کاشی، چاپ قم،24؛ نقدالنصوص، عبدالرحمن جامی، چاپ‌ قم،69)
2 و 3 حذف شدند.

یکی گفت:
                                               چو  رسی  به طور سینا، ارنی نگفته بگذر
                                               که  نیرزد   این  تمنا،  به  جواب  لن  ترانی
دومی جوابش داد:
                                               چو  روی  به  طور  سینا،  ارنی  بگو و مگذر
                                               تو ندای دوست بشنو، چه ترا چه لن ترانی!
اما دیدگاه سومی جالب‏انگیزتر است:
                                               ارنی  کسی   بگوید،  که  تو را  ندیده  باشد
                                               تو که با منی همیشه، چه جواب لن ترانی؟!
چهارمی -که منسوب است به مرحوم علامه طباطبایی-، هم:
                                                سحر   آمدم  به  کویت،  که  ببینمت  نهانی
                                                ارنی  نگفته   گفتی،   دو   هزار   لن ترانی!
پنجمی هم...
                                                 تو بدین جمال زیبا،  چو  روی به طور سینا
                                                  ارنی بگوید  آن‏کس،  که  بگفت لن ترانی!
پی‏نوشت: روز به روز، هلال لاغر‏تر می‏شود! انگار حس می‏کنم که قصد جمع کردن سفره را دارند... .
پی‏نوشت2: برای خالی نبودن عریضه: فانّ الشّقی من حَرُم غفران اللـه فی هذا الشهر العظیم. شقی کسی است که رحمت واسعه‏ی الهی‏ را در این ماه، هدر دهد. پیامبر اکرم صلی اللـه علیه و آله و سلّم.
اشعار ابتدای متن، اشاره است به آیه‏ی 143 سوره‏ی اعراف که حضرت موسی علی نبینا و آله و علیه السلام از خداوند خواست که ببیند؛ صد البته در نوع این مشاهده و دیدار، بین مفسرین اختلاف است:  وَ لَمَّا جاءَ مُوسى‏ لِمیقاتِنا وَ کَلَّمَهُ رَبُّهُ قالَ رَبِّ أَرِنی‏ أَنْظُرْ إِلَیْکَ قالَ لَنْ تَرانی‏ وَ لکِنِ انْظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَکانَهُ فَسَوْفَ تَرانی‏ فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَکًّا وَ خَرَّ مُوسى‏ صَعِقاً فَلَمَّا أَفاقَ قالَ سُبْحانَکَ تُبْتُ إِلَیْکَ وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُؤْمِنین‏.