من رسما اعلام می‏کنم که لاک اوت شده‏ام....
و زندگی در چشم من فقط زنده ماندن برای نماندن است.
جای که صدق دیگر معنایی ندارد.
جایی که فکر دیگر معنایی ندارد.
جایی که هر لحظه باید منتظری سنگی باشی تا به ناحق به سرت بخورد.
جایی که دنیاست پست است.
و آیا پستی ما انسان پست‏تر از دنیا نیست.

دنیا برایش این را رقم زدند که پست باشد اما برای انسان‏ها چه؟
برخی چیز‏ها مسیر زندگی انسان را به هم می‏زند.
اگر آن چیز صداقت باشد باید چه کرد؟

منی که مثقالی از صداقت را ندارم نباید این حرف ها را بزنم...!
و اینگونه است که همه چی خاتمه پیدا می‏کند حتی زندگی؟!!!

همیشه از یه طرفه قضاوت کردن بدم می‌آمد و بدم می‌آید.
چون چندین بار باعث سر‌افکندگی و شرمندگی من شده آن‌هم خیلی زیاد.
از آدم هایی که یک طرفه قضاوت می‌کنند و حکم صادر می کنند...
یادم می‌آید وقتی مدرسه بودیم یکی از بزرگترین مشکلات مدرسه این بود که اگر خبری یا حرفی به مدیر مدرسه می‌رسید شما محکوم بودید بدون هیچ پاسخ و تو جیهی و حرفی شاید دادگاه ارتش بود!

یادم می‌آید وقتی مدرسه بودم با چند تا دوستان  نشسته بودیم و سر این موضوع بحث می‏کردیم و اعتراض می‏کردیم که این چه وضعش است این چه خر تو خری هست هر کس که اسمش پیش مدیر می‏رود چه این کار را کرده باشد چه نکرده باشد محکوم است.
طعم تلخ محکوم شدن به کاری که نمی‏دانی، به کاری که نکرده‏ای، کاری که اصلا هویتش معلوم نیست چه هست را چشیده‏ام.
و من سعی می‏کنم و سعی کرده‏ام همیشه و همیشه قبل از اینکه حکم بکنم و تصمیمی بگیرم با طرفی که بر علیه او می‏خواهم حکم کنم و تصمیم بگیرم حرف بزنم و صحبت کنم شاید دلیلی حرفی داشته باشد و یا شاید هم اصلا این کاری صورت نگرفته باشد.
اگر همه از آنچه خودشان بدشان می‏آید برای دیگران هم بد بدانند دنیا ....چه‏ خواهد شد! 

آزادى جمله قشنگیه!
راه فرار خوبى هم هست  خیلى جاها!
آزادى اگه آزادى و خلاص شدن از کنکور باشه اونم کنکورى که تمام حواس و کارت رو به خودش جلب کرده البت اگه بقیه بذارن ...خیلى لذت بخشه.
وقتى از کنکور خلاص مى‌شى تازه اگه راضى هم باشى از کنکورت دوست دارى یک  داد گنده بزنى، شاید دوست دارى به همه بگى که راحت شدم.
آزادى؛ آزادى؛ آزادى
ما مى‌خواستیم داد بزنیم اما نشد حالا اومدیم تو دنیاى ما دنیا نذاشت بد جورى دهنمون رو بست.
خب حالا بازم جا داره براى داد زدن.
مى‌ذاریم وقتى که کارنامه قبولى اومد داد مى زنیم....